ศิลปินหรือจอมเวทย์?และความคิดในเชิงรูปธรรมที่ไม่ได้กระทำจริง

 

 

คุณคิดว่านักวาดภาพหรือพวกทำอะไรเกี่ยวกับการสร้างสรรค์ภาพ(เพลง/กวี/บลาๆ)เป็นพวกจอมเวทย์ไหม? ใครๆก็อยากเห็นภาพในหัวของตัวเองใช่มะ ซึ่งสายอาชีพอื่นอาจไม่สามารถทำแบบสายอาชีพเรา...ดังนั้น แรงกดดันมหาศาลทางความรู้สึกในด้านลบและบวกเล็กๆจึงแสดงออกผสมอยู่ในนั้น ขึ้นอยู่กับวุฒิภาวะด้วย

ในเชิงเหตุผลว่า..ศิลปะหรือการสร้างสรรค์งานออกมาเป็นรูปธรรม(ตัวหนังสือ/เสียง/บลาๆ)ถึงเป็นสิ่งที่ดีและน่าอิจฉาของใครหลายคน เพราะว่าสิ่งเหล่านี้จะเล่าถึงความคิดภายในใจของคนผู้นั้นเหมือนได้ระบายความรู้สึกจากก้นบึ้ง ไม่ว่าจะวาดแนวน่ารัก แนวสร้างโลก แนวมืดมนในหัวใจหรือหื่นๆอย่างไรก็ตาม ล้วนเป็นการระบายออกมาเพื่อให้ตนเองนั้นหรือตัวบุคคลผู้สร้างสรรค์(ศิลปิน)นั้นยังคงรับรู้ถึงรูป รส กลิ่น เสียง ที่จับต้องและมองเห็นได้อย่างสุนทรีย์ และไม่เผลอไปกระทำจริงในโลกแห่งความจริงนี่ล่ะคือข้อดีของผู้ที่สามารถสร้างสรรค์งาน

และอย่างไรก็ตามที่กล่าวมาทั้งหมดมันก็สอดคล้องไปในเชิงศิลปะบำบัดจิตใจคน แนนเองก็เคยมีความคิดว่า "เราอยากรู้จักฆาตกรผ่านทางศิลปะของเขา(ถ้าเขาวาดภาพได้เล่นดนตรีได้) รู้จักความคิดในเชิงลบผ่านทางอะไรซักอย่างที่ไม่ใช่การกระทำท่ี่ชั่วร้ายแต่มันคือการเอาลงเฟรมหรือปลดปล่อยลงในพื้นที่ๆไม่สร้างตวามเดือดร้อนให้ใครหรือแม้แต่บุคคลเป็นโรคซึมเศร้า" ทำไมแนนถึงสนใจในเชิงลบมากมายนักเพราะว่าสิ่งพวกนี้บางคนอาจมองว่ามันไม่น่ามอง มันจึงทำให้เกิดการไม่อยากแสดงออกแล้วพอไมไ่ด้แสดงออกมามากๆก็กลายเป็นว่าต้องระบายลงโลกความจริงอย่างน่าตกใจ แต่ว่าศิลปะหรือการสร้างสรรค์งานมันทำให้เราเห็นว่าพวกเขาเหล่านั้นกำลังคิดอะไรโดยไม่ได้ทำร้ายใครซึ่งมันน่าสนใจดี...